Gerçek Dondurma

İlk dondurma denemem henüz çocuk yaşlarımdaydı; ilkokula giderken yaptığım, daha doğrusu beceremediğim dondurma yapımını yıllar sonra bu kez başardım. Birinci ve ikinci denemem arasında geçmiş olan onca zamana bakınca yılların ne de çabuk geçtiğini düşünüyorum bir yandan…

Evimize hemen hemen her sabah sütçünün getirdiği sütü annemden gördüğüm kadarıyla bir yaz günü bulduğum ilk fırsatta dondurma yapmaya kafaya koymuştum. Çok sevdiğim dondurmayı yapmak o kadar da zor değildi aslında. Annem iyice kaynattığı süte biraz şeker, bir iki kaşık o zamanlar ne olduğunu anlamadığım bir toz (salep), bir de küçük paketlerden birini katıp (vanilya) kaynatmasıyla ve dolaba koyduğu sütün (tabi ben annemin karıştırma aşamalarını hiç kayda almamışım o zaman :)) kaymak gibi dondurma olarak çıkması ne güzeldi anlatamam… Ben de sütçünün tencereye doldurduğu sütün içine vanilya yerine 2 paket kabartma tozu ve bir miktar şekeri koyduğum gibi ocağın altını yaktım hevesle kaynamasını bekledim. Kısa sürede dondurmam hazır olacaktı güya… Kaynadığı gibi taşmasıyla malum olan sütün içine kabartma tozu eklendiğinde nasıl bir manzara olacağını artık siz düşünün… Sonuçta ilk dondurma serüvenim bir ocak dolusu taşmış sütle sonuçlandı. Annemin verdiği tepkiyi ve ne dediğini şu an pek de hatırlamıyorum. Sanırım kayda değer bir tepkisi olmamış her işe burnunu sokan kızının huyunu bildiği için… 🙂

Bu ufak anımı yazarken aslında arada bir de yine o yıllarda denediğim Leman Cılızoğlu`nun kitabından yapamadığım yoğurtlu bir dondurma tarifi aklıma geldi. Bir de bunun hikayesini anlatmayacağım tabi. 🙂

Anlaşılan o yıllarda dondurma yapmayı bayağı kafama koymuşum ve iki başarısız deneme sonucunda iyi bir dondurma yapmak ancak yıllar sonra bugüne kısmetmiş…

(5 Temmuz 2010)